Classmates

اخر تابستونه و جشنای فارغ التحصیلی به راهه. تو ی پیج کلیپای فارغ التحصیلی دانشگاهای مختلفو گذاشته بودن. سر کنجکاوی ی چنتاشونو نگا کردم. بعضیاش جالب بعضیاشم خنوک! ولی خب چیزی ک تو ذهنم اومد این بود ک 6 سال بعد من و همکلاسیامم همینجوری ایم؟ همینجوری صمیمی و خوشحال کنار هم وایمیستیم و عکس میگیریم؟ الان ک اونقد صمیمی نیستیم یا لااقل من این حسو دارمچون چقدر تلاش کردم برا جمع بودنمون و خوش اخلاق بودن با بقیه ولی تهش یا راهشونو ازم جدا کردن و تو خوشیاشون ادم حسابم نکردن یا پشت سرم گفتم این فلانی بداخلاق چقد خرمثبته پدرمونو دراورد سر جزوه ها 

یادم نیس کجا اما تو ی وبی خوندم ک وقتی رفتینذبیمارستان و گروه گروه شدین تازه صمیمی میشین

ما کلا ورودی مثبتی هستیم نسبت ب بقیه البته در ظاهر چون باطن ک حالا حالا ها مشخص نمیشه جوری مثبت میزنیم ک بقیه دستمون میندازن و حتی استادام میگن چرا شما فرق دارین یکی از ترم بالاییا میگف چقد شما عجیبین چرا صندلیاتون از جلو پرمیشه؟ صندلیای عقب شما خالیه بعد تو کلاسای دیگه سرش دعواس

خلاصه در عین شباهت متفاوتیم و در عیت تفاوت مشابهیم با اینکه خیلی از هم خوشمون نمیاد اما تا الان خدشبختانه دعوا بینمون راه نیفتاده یا چند دسته نشدیم تا ببینیم بعدا چی میشهفک میکنم همین دور بودنه دلیل اینه ک اصطکاک بینمون کمه. ادم هرچی با یکی صمیمی تر میشه انتظارش ازش بیشتر میشه و احتمال زد و خورد هم بیشتر میشه

نمدونم اصن اینا چی بود گفتمخواستم بنویسم ک بعدا بیام ببینم هنوزم نظرم همینه؟ روز فارغ التحصیلی از الانمون چقد عوض شدیم؟